حقوق بشر همیشه و در طول تاریخ، ابزار دست قدرت‌های بزرگ برای اعمال نفوذ نسبت‌ به سایر کشورها بوده است.
دیدن لینک ها برای شما امکان پذیر نیست. لطفا ثبت نام کنید یا وارد حساب خود شوید تا بتوانید لینک ها را ببینید.
به گزارش خبرنگار [url=http://otaghkhabar24.ir][/url]اتاق خبر 24: 
یکی از اساس ترین و ارزشمند ترین تفکرات بشری، حمایت از حقوق ضروری مردم در سراسر جهان، فارغ از  ملیت، سن، جنسیت، مذهب، رنگ، نژاد و محل اقامت است اما آنچه که نگران کننده بوده، این است که کسانی که معمولا صدای خود را در اعتراض به نقض حقوق بشر بالا می برند و دیگران را به نقض حقوق بشر متهم  می کنند، همان کسانی هستند  که این حقوق را نقض کرده و آشکارا به موافقت نامه و کنوانسیون های به رسمیت شناخته شده در سطح بین المللی که محافظت از حقوق، زندگی و حیثیت نوع بشر را تضمین می کنند، بی‌احترامی می‌کنند لذا حقوق بشر همیشه و در طول تاریخ، ابزار دست قدرت‌های بزرگ برای اعمال نفوذ نسبت‌ به سایر کشورها بوده است.
در این میان سازمان ملل نیز به عنوان حافظ صلح و امنیت بین المللی همواره ابزاری است در دست کشورهای قدرتمند که تنها علیه کشورهایی که قدرتی ندارند، حرکت می کند.
مقامات سازمان ملل تنها دستور کسانی را اجرا می کنند که دارای پول هستند و هزینه‎ها را تامین می کنند و از سوی دیگر ثروتمند میلیون ها دلار پول دراختیار سازمان ملل قرار می دهند تا برنامه های مورد دلخواه خودشان را اجرا نمایند.
اما اگر از مورد خاص ایران که بگذریم، طی چندین سال اخیر، هیچ زمانی به تلخی سال‌های 2015 و بعد از آن 2016، در زمینه‌ی ننگین بودن حقوق بشر وجود نداشته است. سال 2016 را می‌توان بی‌تردید ننگین‌ترین سال برای کارنامه‌ی نهادهای حقوق بشری بین‌المللی قلمداد کرد که در زیر به آنه اشاره می شود.
1.
بان‌کی‌مون، دبیرکل سازمان ملل متحد، در روزهای ابتدایی آگوست 2016، خروج قطعی ائتلاف تحت رهبری عربستان سعودی از لیست سیاه ناقضان حقوق کودکان در یمن را اعلام کرد. وی این موضوع را در نشست شورای امنیت درباره‌ی گزارش سالانه‌ی کودکان و درگیری‌های مسلحانه اعلام کرد.
 نقض فاحش قوانین حقوق بشری به این بر میگشت که عربستان سعودی و هم‌پیمانانش سازمان ملل متحد را تهدید کرده‌ بودند که در صورتی که اسم این کشور را در فهرست ناقضان حقوق‌بشر در یمن قرار دهند، کمک‌های میلیونی خود را به این سازمان قطع خواهد کرد و به دنبال این تهدید بود که اسم عربستان از این فهرست خارج شد.
نکته جالب این است که سال قبل نیز سازمان ملل تحت فشارهای آمریکا نام اسرائیل و حماس را از این فهرست حذف کرده بود.
این اقدام، ادعای منتقدان را مبنی بر برخورد دوگانه سازمان ملل با آمریکا و متحدانش در زمینه نقض حقوق بشر بار دیگر ثابت کرد.  برخی تحلیلگران، عقب‌نشینی سازمان ملل را بیانگر «دورویی» این سازمان دانسته‌اند.
این اقدام سازمان ملل، واکنش‌هایی فوری را در سطح بین‌المللی برانگیخته است. رسانه‌های بین‌المللی درباره پشت پرده این تصمیم سازمان ملل اعلام کردند، «عربستان و کشورهای غربی و شماری از اعضای شورای امنیت، سازمان ملل را برای حذف نام ائتلاف عربستان تحت فشار گذاشتند و به صورت تلویحی تهدید کردند که در غیر این صورت، حمایت مالی این کشورها از برنامه‌های بین‌المللی سازمان ملل حذف خواهد شد و روند گفت وگوهای صلح یمن در کویت نیز به باد خواهد رفت.»
2.
درحالی‌که آمریکایی‌ها بیش از یک دهه مدام درباره‌ی نقش عربستان در حملات یازده سپتامبر صحبت می‌کردند، چندی پیش با انتشار گزارش 28صفحه‌ای هرگونه نقش دولت عربستان در این حادثه را منکر شدند.
انتشار گزارش 28صفحه‌ای آمریکا به‌گونه‌ای که عربستان در حادثه‌ی یازده سپتامبر نقشی نداشته است و طنز تلخ تهدیدات اقتصادی عربستان مبنی بر خارج کردن دارایی‌هایش از آمریکا، در صورت انتشار گزارشی خلاف میل عربستان، یکی دیگر از مصادیق ننگین بودن کارنامه‌ی حقوق بشری غرب است.
طبق گزارشی که سی‌ان‌ان منتشر کرده است، اسناد موسوم به «28 صفحه» تنها بخشی از تحقیقات اولیه‌ی کنگره درباره‌ی حملات یازده سپتامبر است که پیش از ماه جولای سال جاری میلادی افشا نشده بود. در واقع این 28 صفحه جزئیات مربوط به شبکه‌ای از اتباع سعودی را مشخص می‌کند که در آمریکا زندگی می‌کردند و احتمالاً به هواپیماربایان یازده سپتامبر کمک کرده‌اند.
دولت جورج بوش انتشار این اسناد را تهدیدی برای امنیت ملی آمریکا می‌دانست. به همین دلیل، از انتشار آن امتناع می‌ورزید. بیش از یک دهه تصور می‌شد که انتشار این اسناد می‌تواند جزئیات بیشتری درباره‌ی مشارکت عربستان در این توطئه‌ی تروریستی در داخل آمریکا مشخص کند تا اینکه سرانجام امسال دولت اوباما با انتشار این اسناد موافقت کرد.
در طول این مدت‌زمان (بیش از یک دهه) که این اسناد محرمانه بودند، کنگره با تشکیل کمیسیون یازده سپتامبر، تلاش کرد تا درباره‌ی سؤالات مطرح‌شده توسط کمیته‌ی تحقیقات مشترک (که همگی درباره‌ی ماهیت و میزان ارتباط بندربن‌سلطان بود) تحقیق کند؛ چراکه این کمیته به‌هیچ‌عنوان قانع نشده بود. یافته‌های بسیار زیاد کمیسیون یازده سپتامبر در سال 2004 منتشر و اعلام شد که «هیچ شواهدی یافت نشده که نشان دهد دولت عربستان به‌عنوان یک نهاد و یا هریک از مقامات ارشد عربستان سعودی به‌طور مجزا، به تأمین مالی القاعده پرداخته باشند.» این موضوع نیز با تهدیدات اقتصادی عربستان مختومه شد.
3.
کودتای شبهه ناک ترکیه و ظن دخالت غرب در طراحی کودتا برای سرنگونی یک حکومت دموکراتیک یکی دیگر از این موارد قابل ذکر است.
نکته جالب در این میان حمایت آمریکا از شخصی به‌عنوان رهبر کودتا، یعنی فتح‌الله گولن است که در آمریکا زندگی می‌کند و این در حالی است که پیش‌تر نیز غربی‌ها با حمایت از کودتاگران در مصر برای ساقط کردن حکومت مردمی محمد مرسی، مرتکب چنین عمل خلاف حقوق بشری شده بودند.
4.
از سوی دیگر اصرار غرب مبنی بر مداخله در امور داخلی کشور سوریه و تکرار ادعای «اسد باید برود» در حالی مطرح می شود که گویی بر خلاف ادعاهای خود، به تعیین کنندگی نقش ملتها در تعیین سرنوشت خویش غافل است.
رابرت فیسک، تحلیل‌گر باسابقه‌ی روزنامه «ایندیپندنت»، در یادداشتی در مورد سوریه، از ریاکاری غرب انتقاد کرده و نوشته است که آمریکا و متحدان اروپایی‌اش باید از دروغ گفتن در مورد سوریه دست بردارند. فیسک در این یادداشت، که با برشمردن شباهت‌های ظاهری میان بحران سوریه و کوزوو آغاز شده، به اظهارات یک مقام سازمان ملل اشاره کرده که اخیراً گفته است «سوریه سربرنیتسای جدید است.» وی این گفته‌ی مقام سازمان ملل را رد کرده و نوشته است بحران حلب منحصربه‌فرد و متفاوت از وضعیت کوزوو است. تحلیل‌گر «ایندیپندنت» سپس رسانه‌های غربی را به ریاکاری در پوشش اخبار سوریه متهم کرده و نوشته است که سه سال قبل، زمانی که گروه‌های مسلح مخالف دولت سوریه «بخش غربی حلب را که تحت کنترل ارتش سوریه بود محاصره کردند و به مناطقی که صدها هزار خانواده در مناطق تحت کنترل رژیم زندگی می‌کردند، حمله‌ی خمپاره‌ای و راکتی می‌کردند... ناراحتی چندانی از بروبچه‌های کانال‌های ماهواره‌ای به گوش نمی‌رسید.»
5.
 نیجریه برگ دیگری از رویدادهای حقوق بشری است که سکوت غربی ها را به دنبال داشته است و با وجود مرگ بی گناهان و بازداشت رهبر مذهبی بدون هیچ دلیلی، داعیه دار حقوق بشر نشده اند.
حملات خون بار نظامیان ارتش نیجریه به حسینیه بقیه الله شیعیان و خانه شیخ ابراهیم الزکزکی رهبر جامعه شیعیان این کشور در شهر زاریا در ایالت کادونا که مهمترین شهر شیعه نشین نیجریه به شمار می رود، به کشته و زخمی شدن صدها تن از شیعیان این کشور منجر شد.
پس از وقوع این حادثه دلخراش، هیچ یک از محافل بین المللی و یا مقام های رسمی کشورهای عربی و اروپایی نه تنها واکنشی نسبت به آن رخداد نشان نداند بله در قبال این کشتار دردناک، سکوت سنگینی را اختیار کردند.
این در حالی است که بنابر اخبار منتشر شده، برخی از کشورها به ویژه تعدادی از کشورهای عربی نگرانی خود را نسبت به گسترش تشیع در نیجره ابراز کردند.
بر اساس اسنادی که ویکی لیکس منتشر کرده است، سفارت عربستان در آبوجا پایتخت نیجریه، در تاریخ 5 اسفند 1390 با ارسال نامه ای به مقامات سعودی، از نفوذ چشم گیر و گسترش زاید الوصف تشیع در این کشور آفریقایی ابراز نگرانی کرده بود.
رژیم صهیونیستی نیز از دیگر طرف هایی است که حساسیت بسیاری نسبت به گسترش تشیع در نیجریه داشته است. 
اخیراً نیز دیده‌بان حقوق بشر اعلام کرده است گزارش کمیته‌ی قضایی تحقیقات ایالت کادونا نشان می‌دهد 349 عضو جنبش اسلامی نیجریه، طی حمله‌ی سنگین ارتش و استفاده‌ی غیرقابل توجیه از قدرت مرگبار، کشته شده‌اند. درحالی‌که این کمیته، جنبش اسلامی را به کارهای همیشگی و گسترده در تضاد با دولت متهم نموده، اما واکنش ارتش را نیز «زیاد از حد» توصیف و محکوم کرده است. این گزارش تأکید می‌کند سربازان ارتش نیجریه وقتی با سد شیعیان هنگام هجوم به محله «زاریا» و مجتمع حسینیه‌ی بقیه‌الله مواجه شدند، راه خود را با شلیک مستقیم به آن‌ها و کشتار مردم گشودند.
بر همین اساس باید گفت که موارد مذکور مبنی بر اصرار غرب بر رفتن بشار اسد، شبهات پیرامون مداخله برای سرنگونی حکومت مشروع در ترکیه به روش میلیتاریستی، بی‌توجهی نسبت به فاجعه‌ی نیجریه، تنها بخشی از کارنامه ننگین غربی ها در تایید ابزاری بودن لفظ حقوق بشر است. مهاجر...