افسران نظامی سازمان ملل به نام "مداخلۀ بشردوستانه" به هائیتی می‌روند ولی ننگ حقوق بشری که سال‌هاست در این کشورها به بار می‌آورند، همواره مسکوت می‌ماند.
به گزارش خبرنگار اتاق خبر 24:

هائیتی (Haïti) کشوری است در جزیرۀ هیسپانیولای دریای کارئیب واقع در آمریکای لاتین. تنها کشور مستقل در قاره آمریکا که 95% جمعیت آن سیاهپوست و فرانسوی‌زبان‌اند. هائیتی با منابع ناچیز و جمعیت زیاد، فقیرترین کشور نیمکره غربی زمین است.

خانم "ازیلی دانتو" (Ézili Dantó) حقوقدان فرانسوی 26 مه 2015 در مقاله‌ای خبری منتشر کرد و گفت زمان سکوت دربارۀ بلایی که کارمندان سازمان ملل بر سر نوجوانان هائیتی می‌آورند، به پایان رسیده:






ما سال‌هاست برای تغییر وضعیت کودکان هائیتی مبارزه می‌کنیم ولی ظاهراً هر چه می‌گذرد، اوضاع وخیم‌تر می‌شود. سربازانی از 52 کشور بیش از 11 سال است که در این کشور فقیر آمریکای لاتین جا خوش کرده‌اند. این سربازان در حالی که یونیفرم آبی سازمان ملل را به تن دارند، دختران و پسران 4 تا 10 سالۀ هائیتی را رسماً به فاحشه‌خانه‌ها می‌فروشند تا به خدمت سربازان سازمان ملل درآیند. کودکانِ سیاهپوست از خانه و کاشانه‌شان جدا می‌شوند و نوجوانان ما به عنوان بردۀ جنسی خرید و فروش می‌گردند.

*** صلح‌بانانِ سازمان ملل با پرچم سفید آمده بودند!

نیروهای حافظ صلح سازمان ملل متحد یا "صلح‌بانان" به نیروهایی اطلاق می‌شود که از سال 1948 در قالب سرباز، افسران پلیس، پرسنل اداری و نظامی تحت نظارت مستقیم سازمان ملل به مناطق گوناگون مناقشه در سراسر جهان اعزام می‌شوند. این نیروها معمولاً به خاطر یونیفرم مخصوصشان که دارای کلاه‌خود آبی‌رنگ و کج است، به "کلاه‌آبی‌های سازمان ملل" معروفند.

هدف از این مأموریت‌ها، نفوذ در تقسیم قدرت، حمایت‌های انتخاباتی، تحکیم حاکمیت قانون، توسعۀ اقتصادی و اجتماعی اعلام شده است. منشور ملل متحد تصریح می‌کند همهٔ کشورهای عضو سازمان ملل باید جهت همکاری در برقراری صلح در دنیا نیروها و تجهیزات نظامی ضروری را در دسترس شورای امنیت قرار دهند. از سال ۱۹۴۸، حدود ۱۳۰ کشور هم از طریق پرسنل نظامی و هم غیرنظامی در عملیات صلح همکاری کرده‌اند. البته بایگانی دقیق همهٔ افرادی که از ۱۹۸۴ به بعد در ماموریت‌های صلح‌بانی خدمت کرده‌اند در دسترس نیست.

در حال حاضر طبق اعلام وبگاه رسمی سازمان ملل ۱۶ عملیات حفظ صلح در ۴ قارهٔ جهان در حال انجام است.






*** هائیتی؛ مشتی نمونۀ خروار...

هرچند صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل (UNICEF) مدعی است در راستای سیاست حمایت از حقوق کودکان گام برمی‌دارد؛ مدعی است بقاء رشد کودکان، آموزش و تحصیلات پایه، برابری جنسیتی (شامل تحصیل برای دختران)، حفاظت از کودکان در برابر خشونت،منع گسترش بیماری‌های واگیردار مانند ایدز و... را در اولویت حوزه‌های عملکرد خود قرار داده، اما در عمل هائیتی تنها یکی از کشورهایی است که رسوائی "کلا‌آبی‌ها" در آن برملا شده است:

گزارش‌ها سال ۱۹۹۶ گواه ازدیاد ناگهانی روسپی‌گری در کامبوج، موزامبیک، بوسنی و کوزوو بعد از ورود نیروهای صلح سازمان ملل است. مطالعات نشان می‌دهند ورود کلاه‌آبی‌های صلح‌بان به ۶ کشور از ۱۲ کشور در شرایط جنگی با رشد سریع آمار استثمار جنسی کودکان در ارتباط بوده است.

تجاوز سفیدپوستان سازمان ملل به کودکان سیاه‌پوست هائیتی در حالی است که این نیروها اولین بار سال 2004 و بعد از درگیری‌هایی که منجر به سقوط رئیس جمهوری این کشور شد، در قالب کمک‌رسانی "Helper-Complex" به این کشور اعزام شده‌اند تا ارمغان عدالت، آزادی و دموکراسی را به مردم فقیر هائیتی هدیه کنند!




آیا برده‌کشی جنسی از کودکان سیاهپوست هم جزو مأموریت‌هایی است که قرار است صلح به ارمغان بیاورد و آیا برای تشویق این قبیل ننگ‌های حقوق بشری بود که در سال 1988 به نیروهای صلح‌بانی سازمان ملل جایزه صلح نوبل هم اعطا شد؟

روز به روز بر تعداد فاحشه‌خانه‌های هائیتی افزوده می‌شود تا مردان وحشیِ سازمان ملل متحد، آمریکا، اردن، پاکستان و بقیۀ کشورها از نظر جنسی تأمین شوند، ولی اکثر کسانی هم که در هائیتی قدرت را به دست دارند، چشم خود را به روی ننگ ملل متحدی‌ها می‌بندند. آنان مجبورند یا این پدیده را انکار کنند و یا روی خود را از آن برگردانند، چون خودشان حتی متقاضی دریافت مناصب و پست‌های بالا در مناطق تحت اشغال سازمان ملل هستند.

در انتخاباتی که این کشور فقیر پیش رو دارد، 70 نفر از سیاستمداران هائیتی، برای ورود به سیستم آمریکاییِ سازمان ملل (US/UNO) درخواست داده‌اند؛ سیستمی که مالامال از تجاوز، قتل، جنگ با سلاح‌های میکروبی، گرسنگی، زندان‌های گروهی، عقیم‌سازی اجباری، واکسیناسیون شهروندان توسط یک مافیای پزشکی و... است. توجه کنید 70 سیاستمدار برای یک کشور 9 میلیونی رقم بسیار بزرگی است.

"اینار اشلرت" (Einar Schlereth) نویسنده و خبرنگار سوئدی می‌نویسد:

سیاستمداران، نسبت به تجاوز جنسی سفیدپوستان به کودکان سیاهپوست هائیتی سکوت کرده‌اند و مردم هائیتی هم چاره‌ای جز شرکت در انتخابات و رأی به نفع امدادرسانان ندارند. سیطرۀ استعمار غرب بر این کشور از قرن شانزدهم به بعد، به آنان قبولانده که باید تا ابد همچون طعمه‌ای فلاکت‌بار نظاره کنند که چگونه در چنگال استعمار اسپانیایی‌ها و فرانسوی‌ها دست به دست می‌شوند، چون در نهایت، چه با جنگ چه با همکاری، سلطۀ سفیدها بر کشورهای آمریکای لاتین باید محفوظ مانده شود.

بنابراین دور از انتظار نیست که خبر این قبیل فجایع کمتر پخش شود. اگر رسانه‌های خبری دنیا از این وقایع هولناک در دل سازمان‌های حقوق بشری پرده بردارند و آن‌ها را هم با سرعت و کیفیتِ دیگر خبرها پوشش دهند، دیگر اعتبار این سازمان‌ها برای همیشه به باد خواهد رفت. مهاجر...